پرتو آهی ز جیبت گل نکرد ای دل چرا

همچو شمع کشته بی نوری درین محفل چرا

مشت خون خود چوگل باید به روی خویش ریخت

بی ادب آلوده سازی دامن قاتل چرا

خاک صد صحرا زدی آب از عرقهای تلاش

راه جولان هوس کامی نکردی گل چرا

منزلت عرض حضوراست ومقامت اوج قرب

نور خورشیدی به خاک تیرهٔ مایل چرا

سعی آرامت قفس فرسودة ابرام کرد

سر نمی دزدی زمانی در پر بسمل چرا

چون سلیمان هم گره بر باد نتوانست زد

ای حباب این سرکشی بر عمر مستعجل چرا

نیست از جیب تو بیرون گوهر مقصود تو

بی خبر سر می زنی چون موج بر ساحل چرا

جلوه گاه حسن معنی خلوت لفظ است و بس

طالب لیلی نشیند غافل ازمحمل چرا

تا به کی بی مدعا چون شمع باید رفتنت

جادهٔ خود را نسازی محو در منزل چرا

بر دو عالم هر مژه برهم زدن خط می کشی

نیست یک دم نقش خویش از صفحه ات زایل چرا

جود اگر در معرض احسان تغافل پیشه نیست

می درد حاجت گریبان از لب سایل چرا

گوهر عرض حباب آیینه دار حیرت است

ای طلبم دل عبث گل کرده ای بیدل چرا